«دشمنشناسى»، یکى از ضرورىترین شناختهاست، ولى دشمنىکردن با دشمن و دشمن دانستن او و هوشیارى در مقابل دشمنىهایش ازآن ضرورىتر است.
دشمن درون
دشمن، تنها آن نیست که به خاک میهن ما تجاوز کند، یا نقشه قتل و نابودى ما را بکشد، یا اموال ما را بدزدد. آنکه «گوهر یقین» را مىرباید و به جاى آن «تردید» و «شک»تحویلمان مىدهد، دشمن ماست. آنکه «احساس مسۆولیت» را از ما مىگیرد و در عوض، «بىخیالى»تزریق مىکند، دشمن است. آنکه «توکل» ما را غارت مىکند و بذر «بىاعتمادى» به وعدههاى خداو پیغمبر را در مزرعه جانمان مىپاشد، دشمنى دیگر است. دشمن، دشمن است.
